Kahretsin seni Sevmeyi Agır Ödüyorum

Kahretsin seni sevmeyi ağır ödüyorum

Kahretsin seni sevmeyi ağır ödüyorum, kahretsin.
Bir göğün altında, kırık bir saatin tıkırtısında,
adın dilimde bir yara, geceye sızan ışığın çığlığı.

Kahretsin, dedim; rüzgâr omzuma düşen bir bıçak gibi,
her hatıranda yeniden açılıyor taze derim.
Sokak lambaları bakıyor bize; içlerinde eski bir suçun yankısı.

Sevda mı bu, yoksa göğsü deler bir alışkanlık mı?
Güldüğün günlerde bile perdelerimi çekiyor gecelerim.
Sen tartarsın dünyayı; ben ağırlığını omuzlarımda hissederim.

Kahretsin seni sevmeyi öğrendim acıyı, öğrendim sabrı,
ama sabrın içine saklanmış bir yangın var: dayanılmaz, yıkıcı.
Ne fısıltın teselli eder ne de hatıran bir avuç huzur verir.

Gözlerin bir harita; ben kayboldum kıyısında,
her adımımda eski bir kelimeye takılıyor dilim.
Sana dair her şey, bir çay bardağı gibi içimi yakıyor.

Kahretsin, diye söylerim; ama sonra gece usulca öğrenir adını,
yıldızlar bile seni sorar rüzgâra; rüzgâr susar, utançlı.
Bir şehir daha uyanır sabaha, ben hâlâ seninle savaşırım.

Zaman serin bir nehir gibi akıp giderken, ben kıyıda beklerim,
ellerimde toprak, avuçlarımda senin anların külü.
Sormam neden, çünkü cevap zaten geceyle aynı: soğuk ve uzak.

Kahretsin seni sevmeyi belki de sevmek değil suçum,
belki suçum beklemek, umutları biriktirmek gece boyunca.
Ama suçum ne olursa olsun, cezamı ödüyorum: yalnızlıkla, adıyla.

Gelme, deme diyeceğim ama içim bir davet gibi çarpıyor;
her adımın ceza, her bakışın beraat.
Sözcüklerim tükenir, şiirim senin gölgenin etrafında döner.

Kahretsin seni sevmeyi yine de söylemek isterim:
gözlerin deniz olsaydı, ben bir kayık olup batardım içinde;
sen kıyıda durup bakardın, bense dalgaların içinde senin adını haykırırdım.

Son bir kahır daha: gönlüm senden vazgeçmiyor,
her vazgeçiş denemem yeni bir bağ, yeni bir ip.
Kahretsin, evet ama kahretsin seni sevmeyi demek de sevmenin bir itirafı.

Karanlık çökerken, bu sözleri bir mum gibi yakıyorum:
ağır ödüyorum, dedim; ve yine de seviyorum kahretsin.

Söz : Mucize