Kahır Mektupları 7 Final

Ben içinde cinayet kokan her şiirde,
Mahkeme salonlarında sorgusuz sanık.
Nedametsiz sözcükler tükenir belleğimde.
Sesimi duyan kenara çekilir ansızın.
Dört tarafım sabredilmez uğultu.
Ve ansızın,
Üzerime yürüyüverir,
Bir salon dolusu gürültü…
/
Hele diyorum hele,
Nifaksız kokardı bu ayda karanfiller,
Genzimizi yakardı dağların,
Nane, kekik kokusu.
Çiçeklerin şarkıları,
Sarmamışken dağları,
Eriyen karların sinesini yırtar sabredişler,
Eşkıyadır işte bu yüzden kardelenler…
/
Bulutları kalktıkça Nemrut Dağının,
Sokağına doğru kaymakta toprak.
Bir heyelan koşup durur içimde,
Üstüme yıkılan hayallerin,
Parçalanan umutların,
Viran olan duygularımın yamacında,
Yitip gider özlemlerim,
Yitip gider vuslatın…
/
Alnının secdegahından öpeceğim dedikçe,
Alnında beliren nur bulaştı dudaklarıma.
Tadı zehir…
Oysa ben,
Cennet sanmıştım kaşlarının arasını,
Cennet sanmıştım gülüşlerini.
Şimdi yenilgilerin coğrafyasında,
Fırtınalar kopuyor yüreğimin fay hatlarında…
/
Bilmez miydin?
Koşulsuz bir adanışla,
Yüreğimi sererdim yollarına,
İmkânı mümkün olamasa bile,
Belki de güneşi ayartırdın.
Olmadı,
Hiç bir şey istediğimiz gibi olmadı.
Razı değildi avuçlarımda sakladığım hiçbir dua
Yazdığın ayrılık senaryosuna…
/
Bir karanlığa düştük sevdiğim,
Yönümüzü kaybettik.
Elimde eskimiş resimlerle,
Sanırsın Sina çölünü aşmaktayım.
Az bekle,
Senin için arşınladığım şiirlerden,
Bir zindan yapmaktayım…
/
Ah sevdiğim,
Kaybolduk.
Her vakit kendi içinde yetim,
Niyetsiz ibadetlerle avunuyorum.
Şimdilerde vadeli hüzünler biriktirip,
Hep uğraştayım sensiz hayatla,
Anladım,
Sen,
Ben,
Biz,
Frekansı tutmayan,
Ayrı ayrı iklimlerdeyiz…
/
Âdem Efiloğlu