Kahır Mektubu... Şiiri - Eylül Gökdemir

BENDEN ÇOK SEVENE GİTSE YANMAZDIM

........................../.........................

Bu gece bütün meyhanelerini geziyorum İstanbul’un
Tüm kadehleri kaldırıyorum şerefine
Kalkmayanlar ise tek tek fırlatılıp kırılıyor yerlerde...

Toprağa düşen sonbahar yapraklarının
Sessiz haykırışlarının çığlık çığlığa ölümü sanki
Bir tane daha diye uzatıyorum elimi
Yorga baba gözleri buğulanmış
Yavaşça dokunuyor omzuma
Yetmez mi Berfin, diyor

Yetmez!

Şimdi okyanusta yalpa vuran minnacık bir sandalın
Kaybolmuş küreği gibiyim
Yoksun ya...

Kimler dokunuyor şimdi bedenine
Kimi ısıtıyor nefesin
Hangi yastıkta kalıyor baş izin

Yine oturuyor musun deniz kenarında
Hangi bakışta dinlendiriyorsun yüreğini
Senin de yüreğine geliyor mu hüzün
Aşındırıyor mu dalga kıranlarını deli vuruşlarla...

Bende kaybettiğin kendini nerede buldun?

Yine papatyalar yerleştiriyor musun kulak arkalarına
Aynı yudumunu içiyor musun, kırmızı bir şarabın
Dudaklarında yaktığın sigarayı veriyor musun yine
Senin de yüreğini yakıyor mu özlem har-har, kor-kor

Kime yazıyorsun en ateşli aşk şiirlerini
Kiminle yarenlik ediyorsun çıktığın yolculuklarda
Hangi merdivenlerin ayak seslerini dinliyorsun telefonun bir ucunda
Kim karşılıyor kapıya yapıştırdığı minicik notlarla
Kim canından can koparak aşkımmm diyor?
Söyle!
Kim...

Kim sevebildi seni ben gibi...

Vurgun yemiş yüreğim bir enkaz yığını.
Eserinle gurur duyuyorsundur şimdi değil mi?

Gömdüm yüreğimi yedi kat dibine toprağın
Bir daha yeşerip de kırılmasın dalları
Vurulmasın dibine dibine balta darbeleri...

Sahi ağzına dayayıp burnunu
Nefesini koklayıp derin derin içine çeken var mı şimdi?

Bulamazsın, bulamayacaksın
Çünkü ben seni...

Eylül GÖKDEMİR... 01.10.2007