Üstüne yaşamın serdiği perdeyle,
geriyor ipi kadın. İnceldiği yere
acısını asıyor ve bakıyor üstünden
perdenin: Evreni beyazlarcasına
kirleniyor çamaşırı işçinin,
sonra yıkıyor onları karısı ve asıyor
kendisini de asarak aynı çamaşır
ipine. İçi kirli su dolu çamaşır
leğeni kalıyor geride. Bir de umudu-
nu kâğıttan bir gemiye yükleyen
ve suda yüzdüren çocuk...
Kayıt Tarihi : 22.2.2017 12:29:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!