Kağıttan Fabrikalar Yaktık Gece Yarısı

Her sabah
ayakkabılarımızın içinde birer küçük grev tohumu çimlenir
Bedenlerimiz ters dönmüş bir metro haritası gibidir artık
Mavi yakalılar lacivert nehirlere dökülürken
Biz düdük seslerinden bir köprü inşa ediyoruz

Fabrikanın duvarlarında
unutulmuş emek terlerinin kristalleşmiş hâli
Her dokunuşta elimize batıyor
Makinalar konuşmayı öğrendiğinde
ilk sözleri "beni sökmeyin" olacak

Şehir kendi kâbusunu yiyerek büyüyor
Gökdelenlerin dişlerinde
kırpıntı hayallerin fosilleri
Bir çocuk beton bahçesinde güneş yetiştiriyor
Suluyor onu annesinin kayıp kahkahalarıyla

Gece vakti
cep telefonu ekranlarından sızan mavi ışıkta
Birbirimizin yüzünü arıyoruz
Bulduğumuzda
Her birimiz ötekinin kayıp kullanma kılavuzu çıkıyor

En son
dünyanın nabzını saydık
Ellerimizde
patronların kalp atışlarından dökülmüş
Kırmızı mürekkeple
Bir manifesto yazdık
Bu sefer hiç bitmeyecek bir grev diye