Kafkasal Salınımlar Şiiri - Fadıl Oktay

sevgilinin sesiyle başlıyorsun şiire, başla;
aksak şair yürüyüşünün ardındaki kutsal öfkenle
güvendiğin kalemlerin senaryolarında mutsuz son
soğuk işte kinin kadar sana soğuk bir kadın
bak yüzünde onarılmaz bir isyankar leke
ölümsüz iblisin gayrikabilirücu vicdan sızısı taşıdığın
koyun bakışlılar arasından geçtin uzunca zamanlar,
ruhsal çöküntü meraklısı genç kızlar arasından geçtin
gözlerinde biri eril ve biri dişil iki tansık ışık
kimin nesi kim bu gazete köşelerden fışkıran adamlar
hoh hooo karnı doyan bütün kuşlar liberaldir artık

ey açelya, sen mayhoş kuş kirazı
sen ey yaprak yaprak soyunan utanmaz manolya
bir zaman ıhlamur mu kokardı iğde mi akşamlar
biz gider usulca gizlenirdik inleyen bir yaylı tambura
sığınırdık tamburinin ince uzun ojeli parmaklarına
zencilerse bançosuyla hüzün tükürmeye alışmıştır
ve kim ne derse desin kadın kalçaları kalıcıdır
ki bazı kadınların kendileri gider kalçaları kalır
sen çakılı duruyor gibisin adam, mıh gibi duruyorsun
oysa durduğun yerden cansız topraklar kayıyor
ağlasan bir papaz günah çıkarmaya çöker yamacına
kahrolsun ulan şairler bir sabah hepsi kahrolsun
hoh hooo geçirin ne içildiyse burjuvanın hesabına

ülkende karanlığa açılan uçurumdur cinsellik
o kalgıyan kadınlardır her parçaladığında iz bırakan
sonra hiç bir şey olmamış gibi sokulan yine o kadınlar
balıketi parlayan bir genç kız görmüş erbaş düşü seninki
vardıkları yerde karşılayanı yoktur sen gibi kara trenlerin
bıçaklar bileyliyor kiralık katiller her gece ruhunda
kansız düşlerini sen yine kendin kalleşçe talan ettin
senin imanın elhak imandır şahdamarında gezinene
her kahkahanda aç bir insan vurulur anladık da
sahi sesinde kim var sevgilinin?