Kafeste YARALI KUŞ BIRAKMADI

Ne oldu gönlüme,gönlüm ne oldu,
İçimde dışımda hoş bırakmadı.
Farkına varmadan âlemler doldu,
Beni sığdıracak boş bırakmadı.

Arttıkça artıyor efkar dem be dem,
Devasız halimi kime arz edem,
Azatsız tutsağım, nereye gidem,
Derdiyle belasız baş bırakmadı.

Zülfünde perişan olduğum dilber,
Ben çile çektikçe zevk alıp güler,
Dünya nimetini önüme serer,
İçinde mihnetsiz aş bırakmadı.

Bağrıma saplandı bir paslı gama,
Ciğerim yanıyor kalp yama yama,
Kıyametler koptu duygu dünyama,
Başıma atmadık taş bırakmadı.

Yıkıldı şahlığım,kâşânem virân,
Döküldü yapraklar,mevsim de hâzân,
Sinemde yandıkça âteşi sûzan,
Kurunun içinde yaş bırakmadı.

Şeydâ bülbül gibi sarardım,soldum,
Kendimi güllerin har’ında buldum,
Bir aşkın elinde oyuncak oldum,
Bana eğlenecek iş bırakmadı.

Sabır neye karşı,nereye kadar,
Elbette her nefsin bir eceli var,
Bana mesken oldu isimsiz mezar,
Kafeste Yaralı kuş bırakmadı.

07.01.1999