Kafamın İçindeki Gürültü

Kendimi tanıyamıyordum artık,
Senin gölgen yüzüme vurdukça yankılanan o gürültü
Ne yaptıysam susturamadım.
Korkularım, kıskançlıklarım, yaralarım hepsi bir ağız olmuş
Benim üzerime bağırıyordu.

Kaçmaya çalıştıkça içimdeki çocuk
Ayaklarıma sarılıyordu gitme diye.
Ama kalırsam da ölüyordum sanki.
Senin bir sözünle değişen
İklimlerimde barınamıyordum.

Senden uzaklaşmak istedikçe
Kollarım kendini sana doğru uzatıyordu.
İrade kaybediyor, mantık titriyordu.
Kalbim o zaten perperişan…

Kafamın içi bir savaş alanıydı
Bir yanım nefes nefese sev derken
Bir yanım diz çökmüş yorma artık diyordu.
Ve ben…
İkisinin de ortasında kanıyordum.