Kadir Amca Şiiri - Mustafa Önal

Zor adamdı.
Zorba adamdı.
Babayiğit bir adamdı.
İki evliydi. Kadir amca
Biri resmi, diğeri gayri resmiydi.
Kadınlar fabrika işçisiydi.
Gece gündüz çalışır
Kadir amca yerdi.
Bir eli balda, diğer eli yağdaydı.
Dördü kız, yedisi erkek
Çocuk sayısı on bir ederdi.
Kadir amcanın umurunda bile değildi.

Ben on-on iki yaşlarında bir çocuktum.
Kadir amcayı hiç sevmezdim.
Onu sevmediğimi çok iyi biliyordu.
Çünkü ben zorbaları hiç sevmezdim.
Beni her seferinde yakalar döverdi.
Sever gözüküp, kulaklarımı çekerdi.
Ondan korkmuyordum ama o benden güçlüydü.
Bildiğim bütün küfürleri içimden söylerdim.
Çalışmayı sevmez asalak gibi yaşardı
Cahildi, küfürler ederdi.
Güçlü olduğu için hem döver hem de söverdi.

Mahalleli Kadir amcayı bilirdi
Bulaşmamak için uzak dururlardı
Kadir amca mahallenin belalısıydı
Zor adamdı... Zorba adamdı... Kaba adamdı...

Bir gün deli bir kurşun beynine,
Bir kurşunda katılaşmış yüreğine,
Saplanıverdi paslı bir çivi gibi
Kim vurdu? Nasıl vurdu? Kurşun geldi onu buldu.
İçi boş bir ağaç gibi gövdesi yere vurdu.
İşte bir zorbanın sonu böyle oldu.