Kadının Epik Mistik İçsel Anlatımı

Doğa Unsurlarının Monologlarıyla
Kadın Arasında Kurulan Ruhsal Diyaloglar,

Kadın, dolunayın ışığında durdu.
Gecenin sonsuz boşluğunda, kendi ruhunun derinliğine baktı.
Rüzgar, ay ve yıldızlar onunla konuşmak üzereydi;
Ama önce o kendi içindeki fısıltılara kulak verdi.

"Ben kimim?
Kendi karanlığımda ışık arayan ben,
Neden bu yolculuğa çıktım?*

Ve rüzgar, ilk sözü aldı;
Sessizliğin içinde bir melodi gibi yükseldi:

Rüzgar:
“Ey yolcu, senin içinde esen o fırtına,
Özgürlükle teslimiyetin kavgasıdır.
Korkma, çünkü ben senin cesaretinim.
Sen, kendini kısıtlayan zincirleri kırarken,
Ben o zincirleri koparan nefestim.”

Kadın, içinden cevapladı:

“Peki ya korkularım?
Kendimi kaybetmekten,
Yolumu şaşırmaktan korkuyorum.”

Rüzgarın sesi, daha da derinleşti:

Rüzgar:
“Korku, ruhunun sınırlarını gösterir.
Ama unutma, rüzgar yön değiştirir,
Ve bazen fırtına olur, bazen huzur.
Senin içinde esen ben,
Her haliyle var olmanın sembolüyüm.”

Kadın, başını göğe kaldırdı, ayın parlak yüzüne baktı:

“Ey ay, geceye ışık tutan,
Karanlıkta yolumu nasıl bulabilirim?
Işığın soğuk ve uzak,
Ama ben ona muhtacım.”

Ay, yumuşak ve zamansız bir bilgelikle yanıtladı:

Ay:
“Ben, gecenin aynasıyım,
Senin içindeki gölgelerin yansıması.
Işığım soğuksa, çünkü karanlıkla dengelenirim.
Karanlığı kabul ettiğin zaman,
Gerçek ışığın doğar.
Yolunu bulmak istiyorsan,
Önce kendi karanlığını kucakla.”

Kadın, yıldızların aydınlık denizine baktı, sorularına cevap aradı:

“Ey yıldızlar,
Sonsuzlukta yalnız mıyım?
Yolumu nasıl kaybetmem?”

Yıldızların birer birer parıldayan sesi yankılandı:

Yıldızlar:
“Biz, gökyüzünün sessiz bekçileriyiz.
Her birimiz, bir kaderin ve umudun ışığıyız.
Yolunu kaybettiğinde, bize bak;
Parıltımız seni karanlıkta bulur.
Sonsuzluk içinde yalnız değilsin,
Biz, seninle birlikte yürürüz.”

Kadın, derin bir nefes aldı;
Rüzgarın özgürlüğü, ayın ışığı ve yıldızların rehberliğiyle doldu.

Kendi içine döndü ve fısıldadı:

“Ben, karanlığın içinde ışığı arayanım,
Rüzgarla özgürleşen,
Ayla aydınlanan,
Yıldızlarla yol bulan…”

Gecenin sessizliğinde,
Rüzgarla, ayla ve yıldızlarla
Bir bütün oldu.
Ve yürümeye devam etti,
Kendi sonsuzluğuna doğru.