Kadın Dediğin Şiiri - Hamit Atay

KADIN DEDİĞİN

Kadın dediğin,
Bir nehir gibi,
Bazen derin, bazen sığ,
Ama hep akıp gider,
Gizli güçlerle dolu,
Bir gün seni sarar, bir gün kaybolur,
Ve sen her defasında bir daha düşersin içine.

Kadın dediğin,
Bir rüzgar gibi,
Sana dokunur, seni okşar,
Sonra birden kaybolur,
Ve sen o anın peşinden,
Bir eksiklik içinde kalırsın,
Bambaşka bir yere savrulmuş gibi…

Kadın dediğin,
Bir yıldız gibi,
Parladığı kadar karanlıkta kaybolur,
Bir anda yakın, bir anda uzak,
Ve hep bir gölge gibi izler seni,
İçinde bir sırla, bir hüzünle…

Kadın dediğin,
Bir deniz gibi,
Bazen sakin, bazen fırtınalı,
Ama her zaman derin,
Bir bakışla seni içine çeker,
Bir adımla seni sahile vurur.

Kadın dediğin,
Bir tutku gibi,
Bazen ateş, bazen soğuk,
Ama her zaman hissedilir,
Ve seni büyüler,
Bir dokunuşla kalbini yerinden oynatır.

Kadın dediğin,
Bir hayal gibi,
Bir an gerçek, bir an uzak,
Ama seni hep etkiler,
Bütün ruhunu sarar,
Ve bir zaman sonra,
Bir parça seni ona ait kılar.

Kadın dediğin,
Bir hikâye gibi,
Bazen mutlu, bazen hüsranla sonlanır,
Ama her zaman yazılır,
Ve unutulmaz,
Bir şekilde hep hatırlanır…
Hamit Atay