Kadın Şiiri - Mahmut Şimşek

Sen varya sen ey sen sevdiğim dediğim zalim kadın
Yüreğimi parça parça aldınya benden, bedenimden çıkardın.
Hani seviyorum diyordun ya bir zamanlar beni kadın
İşte ben yüreğimi ona o sevdiğime adadım be kadın.

Ne değişti de mekan değiştirdin oldun böyle bir zalim,
Gayri sana ve sözlerine ulaşamıyorum be kadın.
İnsan sevdiğine böylemi yapar, böyle mi yıkar be kadın
Gurur denen haysiyeti sen unutmuşsun unutmuşsun be kadın.

Hayatımı gururumu nefsimi ayaklar altına aldın be kadın
Sende hiç vicdan yok mu utanmadın mı be kadın.
Seviyorum dedin utanmadan, aldattın beni be kadın
Ne istedin benim hayatımdan saflığımdan çaresizliğimden be kadın.

Duygularımı alt-üst ettin volkan gibi yaktın beni be kadın,
Şimdi yüreğimin içinde ateş var, kor olmuş yanıyor yanıyor yanıyor be kadın.
Her geçen gün alevleniyor kor kor oluyor hep sana be kadın
Arama dedin aramadım, sorma dedin sormadım be kadın

Müsait değilim dedin hep kıvırdın ve bezdirdin beni be kadın,
Yeter ulan yeter, yeter artık vurduğun darbe vurduğun darbe be kadın.
Aşk böyle mi sevgi böyle mi paylaşmak böyle mi be kadın,
Seviyorum demiştin bağlamıştın beni kendine be kadın.

Uzaklaştın hasret bıraktın, hem kendine hem sesine be kadın,
Senin sevmenin bu kadar ucuz olduğunu bilemezdim be kadın
Senin o ucuz kelimelerine o tatlı sözlerine kandım be kadın
Bende seni adam sanmıştım, insan sanmıştım be kadın

İnsan kim sen kim, senin sevmen ve sevilmen kim be kadın,
Sen en adi bir şeytanmışsın, karşımda durmuşsun be kadın.
Ama ben seni melek, ceylan, güvercin gibi mahsum sanmıştım be kadın,
Sen ise zalimin en zalimi ve şeytanın taa kendisiymişsin be kadın…