Kadın Şiiri - Abacan Aşkısev Şenkal

Saçlarında rüzgarın fısıltısı,
Gözlerinde denizin dalgaları,
Dudaklarında aşk kıvılcımları,
Yüzünde saklı kainatın sırları...
Mevsimler ondan ilham almış;
Kış, vücudunun beyazlığından,
Yaz, sıcacık bakışlarından,
İlkbahar, neşeli cıvıltısından,
Güz ise hüzünlü tarafından...

Onun güzelliği yanında,
Güneş sönük kalırmış.
Mehtap doğarken karanlıklara,
Ona imrenerek bakarmış.
Kuşlar şarkılarını ona söyler,
Güller onun için yaşarmış.
Bulutlar yokluğunda ağlar,
Tüm nehirler ona doğru akarmış.
Aşk sanki onda ebedileşmiş,
Huzur ve şefkat sıcaklığındaymış.
Onu görmek, onu sevmek
Her erkeğe mükafatmış...

O, sonsuzluğu hissetmek
Ve mutluluğun anahtarıymış.
O, yüreklerde taze bir çiçek,
Her mevsim yeniden açarmış.
O, en mavi deniz, en mavi su,
Denizinin suyunda yıkandığımız,
O, en turuncu hüzün, en sarı ışık,
Hüznünün ışığında ağladığımız.
O, hasret çekip özlediğimiz,
Kalbimizi verip sevdiğimiz,
O, hepimizin içinde yaşayan;
O, sevdiğimiz güzel KADIN...