Kadın / Ayn-ı Mucize, Mazhar-i Rahmet

Tamam hanımlar, meyve sularınız benden.
Şimdi şunu konuşalım:

Biz neden yaratıldık?
Kadınlar…
Neden varız?

Kimisi diyor: insanlığın devamı için.
Kimisi diyor: erkekleri memnun etmek için.
Kimisi: kaburga kemiğinden,
altı günde, erkeklere yardım için.
Kimisi: yalnız kalmasınlar diye.

Fark ettiniz mi?
Hep erkeklere bir şeyler vaat etmemiz isteniyor.
Ama neden?
Ben kendi hayatımı
erkekleri memnun etmeden neden yaşayamıyorum?

Dinler birbirine uymuyor.
Kaynaklar çelişiyor.
İnsanlar ayrıştırılıyor.
Ben neye inanmalıyım?

Ben neden bu dünyaya geldim?
Benim amacım ne?
Tanrı beni yaratırken ne düşündü?
“İşte bu, onun amacı” derken
ne kastetti?

Ben, erkekleri tatmin eden bir et parçası olmak istemiyorum.
On üç yaşımda kırk beş yaşındaki bir adamla evlendirilmek istemiyorum.
Kiliselerde rahibelerin ayakları altında ezilmek istemiyorum.
Toplumsal rolüm çocuk doğurmak ve ev temizlemek olsun istemiyorum.

Ben sadece insan olmak istiyorum.
Doğduğum bedenimin,
uzuvlarımın,
çiçeklerimin
insanlar için bir önemi olmamasını istiyorum.
Ve bana bir et parçası gibi bakmalarını istemiyorum.

Nazik olmak istiyorum.
Herkese yardım etmek.
Hayata çiçekler sermek.
Bereketin, mucizenin kaynağı benim.
Ben, mucize olarak görülen Meryem Ana’nın kızlarından biriyim.

Tanrı’nın içine koyduğu bu bedenime
aç köpekler gibi bakmanı istemiyorum.
Çünkü Tanrı beni bunun için yaratmadı.
Ve Tanrı seni de onun için yaratmadı.

Sırf sana karşı geldim diye bana vuramazsın.
Sırf sana çocuk vermedim diye bana eziyet edemezsin.
Sırf sözünü dinlemedim diye saçlarımı çekemezsin.

Çünkü bu beden,
bu ruhun sınırlarını çizen bu vücut,
Tanrı’nın bana ve insanlığa mucizevi bir hediyesi.

Ve hediyelere böyle davranılmaz.
Bunu annen öğretmedi mi?
Yoksa baban mı öğretmedi?