Kadim dostum Şiiri - Ali Yurdakul

KADİM DOSTUM;
Bak gün başladı iste yine seninle,
önce günaydın deyip, hayaline koştum pencereye, belki bugün gelmişşindir diye.
Bir yanıma hayalini, bir yanıma umutlarımı koyup özlemle baktım geçmişe, hayalin fısıldadı kulağıma "geleceğim, mutlaka geleceğim, beni bekle" diye.
Bekledim, günlerce, aylarca, yıllarca bekledim. kapımı çalan yoktu ama umutlarım vardı benim, bekledim...
Bu sefer verdiğin sözleride aldım yanıma ve koştum pencereye,
korkarak açtım perdeyi,
Ya bu sabahta yoksan diye ki yoktun... inanamadım...
Senin sözünü tutmadığını görmek
yokluğuna alışmaktan bile zordu,
Sadece sensizlik değildi beni huzunlere sarıp sarmalayan,
Tutmadığın sözler, her geçen gün tükenen ümidim, gittikçe dahada uzaklaşan sesin, sevgi yüklü yalan cümlelerindi.
“Ne olur bırakma beni” diyende sendin, beni bırakıp gidende.
Bu son sabahımdı artık, gelsende bir sey değişmez diye koşmadım pencereye, sesizce bekledim EN SON’u ve gözyaşları içinde.
Birden son bir umut belirdi içimde,
yüreğimin en kuytu köşesinde,
bir ses cagiriyordu beni pencereye, GEL, buradayım ne olur GEL diyordu.
Bir kez daha hayal kırıklığına uğramayı göze alarak yüreğimi okşayan o seside yanıma alıp, yürüdüm pencereye,
Bu sefer hiç korkmadan açtım perdeyi, nasılsa bu saaten sonra bir sey değişmez diye.
Ve işte oradaydın, karsımdaydın, bu sefer varlığına inanamadım,
gözlerime bakıyordun gel diye ama bu sefer ben gidiyorum çaresiz.
Ne sana hoş geldin diyecek son bir nefes kalmıştı içimde, nede sözünü tuttuğun için teşekkür edecek bir zaman
Affet beni nolur, tükettiğim umutlar icin, sevgine yalan dediğim için, beklemekten vazgeçtiğim için ve kahrolası bir hastalığa yenik düştüğüm için,
Affet beni sevdiceğim,
Ölüm icin erken...
erken ama
kavuşmak için de çok GEÇ...!