Kadim Dost Şükrü Şiiri - Baki Ortak

Kadim Dostum Şükrü...
Bir zamanlar aynı sokakta yürüdük,
Aynı topun peşinde; toz olduk, ter olduk.
Aynı suyu içtik, aynı derde daldık,
Aynı sofraya oturup, yedik, içtik...
Sen bendin, ben sendim be Şükrü.

Kader mi dedi, rüzgâr mı savurdu bizi?
Bir gün baktım, sen yoksun sokakta.
Bir duvar, bir demir, bir soğuk parmaklık...
Radyoda adını duydum: Şükrü, Siverek’te hapisteymişsin.

O an, dünya birden sustu.
Radyodan gelen türkü bile ağladı.
Sigaramın dumanı gözümde kaldı,
Kalbimin bir yanı eksildi, Şükrü...

Ne yaptın, neden düştün o yola?
Biliyorum, ekmek kavgasıydı o da.
Bir garip can, bir mazlum dost idin sen;
Kötü niyetin değil, kaderin kurbanıydın Şükrü.

Yıllar geçti; ben dışarıda, sen duvarların ardında...
Her mektubun bir yara açtı içimde.
O sararmış kâğıtlarda umut kokardı cümlelerin.
Bir gün çıkarım be Ortak... yazardın,
Ve ben beklerdim, her sabah, her akşam seni, Şükrü.

Gün oldu, duydum ki kapı açılmış.
Demirler değil, o güzel gözlerin pas tutmuş.
Ama içinden yine o eski çocuk bakıyordu;
Yorgun ve bitkin, ama tertemiz bir yürekle geldin, Şükrü.

Oturduk yine aynı köşe başına.
Bir çay söyledik, sessizce daldık.
Dedim: Dünya dönmüş, biz aynı kalmışız.
Güldün... Dönmesin be Ortak, dedin, biz böyle iyiyiz.

Artık bilirim; dostluk duvar tanımaz.
İnsan düşer, kalkar... ama dost, düşürmez.
Bir kader oyunuysa bu, biz sabırla oynadık.
Bir el uzattım... sen tuttun, Şükrü.

Yine bir gece oldu, yalnızım şimdi.
Bir rüzgâr eser, adı seninle gelir.
Hatıralar içimde yankı olur;
Yanık bir türkü’dür, düşer dudaklarıma, Şükrü...

Ve bil ki, bu satırlar seni unutan birinden değil;
Bir ömür dostuna sadık kalmış bir yürekten.
Aziz dostun Kul Ortak der ki:
Demir paslanır, ama vefa pas tutmaz, Şükrü.

KUL ORTAK