Kadı Kızı Nazife Şiiri - Eminnur Acar

Bin dokuz yüzlü yıllarında
Yıldız sarayından, memleketine kaçan
Kadı kızı Nazife
İkisi sarayda doğan
Sekiz çocuğu oldu, onları nasıl doyuracağını bilemiyordu
Çocukları aç diye, Gerede’den Mengene
Dağları aşarak sırtında un çuvalı, Hiç bineği de yok
Taşıyarak çocuklarına, ekmek yapıp doyurmuş biri

Aç kalmamak için dedemi,
Ankara’daki Büyük Millet Meclisinde çalışmaya göndermiş
Kazançlarını tarlalara yatırıp, ekmiş biçmiş
Tarlaya çalışan gerek, On yedi yaşında oğlunu,
Tarlası, malı olan kırk yaşında bir kadınla evlendirip
Geçinmeye, üretmeye çalışan, Osmanlı kadını
Atını da alıp, büyüyen ailesinin, komutanı olmuş

Altı erkek, iki kız ve onların eşleri
Birkaçı üç veya dört evlilik yapmış, birde onlardan doğanlar
Aile bir hayli kalabalık, üretim de tüketim de çoğalmış haliyle
Sonra türlü sebeplerden,
Erkekler çalışmak için büyük şehirlere gidip,
Kazandıkça ailelerini de yanlarına almışlar

Evli ve çocuksuz oğlu ile yalnız kalmış
Kadı kızı Nazife
Bir gün sohbet ediyorken, dedi bana
Kimsenin bana ihtiyacı kalmadı diyerek ağladı
Rızkı Allah veriyor,
Evlatlarımın hepsi de zengin oldular
Geri dönmediler dedi

İçim acıdı, Koca bir Çınardı O
Gölgesi yeterdi evlatları için
En son ziyaretimde, hastanedeydi
Daha önce bana, ben ölürsem,
Evlatlarım ardımdan si pir si pir dökülürler demişti

Öyle de oldu, en küçük amcam kırk yedi yaşında
Diğerleri altmışı bulmadılar, sadece sarayda doğan
Biri kız, biri erkek iki evladı sekseni, doksan iki yi buldu
Demek ki gıdanın önemi ne de çoktu
Her İnsan bir roman, severse okur insan
Kıssadan hisse, noktadan nüktedir, Vesselam