Kadere Sövgü Şiiri - Nisan Bedia Sağdıç

Gece söktüğünde bile kararmayan
şehrimin en karanlık sokağında
bi’ ışık arıyorum.

Çirkin tabelalı bir tekelde,
kısık bir sesten
ısrarla en acı sigarayı istiyorum.

Bir sokak satıcısında gördüğüm
duvar saatinin aynısını görme vesilesiyle
tikine ayrı, takına ayrı sövüyorum.

Sen bağışla Rabbim,
giderek artıyor küfrüm.

Geçmişte yaşasam,
peygamber katili olurdum.

O kadar sıkıldım ki acımaktan…

Diş ağrısından kalma
uykusuz, kar beyazı mermerin
altın avizelerin altında —

Beş günlük kaçak maaşının
eksikliği cebinde hissedilen…

Elindeki nasırlardan büyüklüğü belli olan,
en küçük sızısında korkuyla gözlerime bakarken
küçüklüğü gözlerinde gördüğüm insanların
parasıyla doyuyorum.

yasak cennet elmasından farksız
Yediğim her lokmaya sövüyorum.

Sen bağışla Rabbim,
Giderek artıyor küfrüm.
tek kurşunum olsa gider
Kâbil’in kafasına sıkardım.

Dünyadaki ilk katil,
kıskançlıkla döktüyse kanını —
ikincisine kendimi yazar,
intikamı kutsal sayardım.

Öyle sıkıldım ki korkmaktan…

Güneşin saçlarımdan
kafa derime işlediği cehennem sıcağında
akşamüstleri yürürken —

Sakalları yumağa dönmüş bir evsizin,
güneşten açamadığı gözleri
gözlerimle buluştuğunda,
canımdan kıymetliymiş gibi tutunduğum çantamı
kenara atıp da —

Utanmadan bir de Allah’ın huzuruna çıkmak için
buz gibi suyla aldığım abdesti,
kanla, kirle alıyorum sanki.

Bağışla beni Rabbim,
giderek artıyor küfrüm.

Vazgeçtim —
Kâbil’le de değil benim derdim.

Geçmişte yaşasam,
elmayı ilk ben yer,
utanmadan tükürürdüm.

Binlerce yıl cehennemde yansam da gam yok.
Herkesin hayrına,
Âdem’i öldürürdüm.

-Nisan
-Erciyes