Kadere İnat Şiiri - Ömer Faruk Karaman

Her gece odamdaki güller,
Yokluğuna ağlıyor,
Zindan olan karanlıkta semada eller,
“Onu istiyorum” diye Mevla’ya yalvarıyor,
Kapının ardında ölümün soğukluğu,
Odamda yakıyor aşkının yokluğu,
Elimde çocukluğumuzdan kalma bir resim,
Simgeliyor bana senin yokluğunu...
Bu resimde tek senin yüzün solmuş,
Bu resimde yalnız senin gözün görünmüyor,
Kaderimiz o zamanlardan belli olmuş,
Ayrı kalacağımız o zamandan görülüyor...
Bazen kendi kafamda Türk filmi çeviriyorum,
Ve her filmde başrole seni koyuyorum,
Eğer birisinin ölmesi gerekiyorsa filmin sonunda,
Seni değil kendimi öldürüyorum...
Ve bazen bir çölde görüyorum ikimizi,
Yine senle arıyoruz birbirimizi,
Ama aşkımıza lanet edenler çekemezler bizi,
Seni taşlatıp öldürmüyorum,
Aksine...
Kendimi toprağa gömüyorum,
Ve kendimi taşlatıyorum,
Senin o masum teninin yerine...
Bazen kavgalara giriyorum senin için,
Seni bıçaklayacakları sırada ben atlıyorum önlerine,
Ve yine ben bıçaklanıyorum,
Çünkü aşığım melek yüzüne
Sana bir şey olsun istemiyorum...
İkimiz yolda yürürken,
Kaldırımda seni yürütüyorum,
Eğer bir araba çarparsa geçerken,
Sana değil bana çarpsın istiyorum...
Velhasıl, ben seni hep koruyorum hayallerimde,
Yalnız sen yer edeceksin dertli gönlümde,
Hala aklımdasın, hala kalbimde,
Kadere inat yaşıyorum,
Seni göreyim diye...