Okul forması kirli bir o kadar eskiydi. Giydiği ayakkabı, ayağına iriydi. Kaderin saçlarına hiç tarak değmemişti. Yorgun, bitkin yüzleri sanki biraz griydi
En arkada oturur Kader hiç konuşmazdı. Okulda vardı ama hiç okullu olmadı.
Dışlanmıştı, yanında kimse yoktu kaderin. Sınıfın çocukları kem gözle bakarlardı. Yanına hiç gitmezler, lakaplar takarlardı.
Kaşınırken kader kız, öğretmene söyledi. Merak etti öğretmen, evine kadar gitti. Meğer öksüz süzmüş kader, annesi üveymiş meğer.
Üvey anne yıkmıştı bütün işi kadere. Sanki yetmiyor gibi gönderirdi işlere. Babasına diyemez hep içine atardı, çaresizdi kader kız
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta