Kader Şiiri - Raşit Alay

Ne garip savruluyoruz kaderde
Sadece bekleyerek, umut etmeden hem de.

Bu uçsuz yoldaki bucak sanıyoruz.
Yeryüzünde değil yukarıda arıyoruz.
Peki sonuç.
Avucumuz boş, elimiz yanık eve varıyoruz.

Anlamsız adımlarımızın her birinde
Mana arıyoruz umarsızca,
Dualar ediyoruz tanrılara,
Uyduracaklar kılıf diye…
Hatalar yapamıyoruz hayatlarımızla,
Kaderin cilvesi oluyor kavuşmak.
Ama tercih değil mi sarılmak,
Savaşmak biraz yatışmak,
Alışmak sonra kızışmak.
Reddiye ve geciken bir taziye,
Ama kimse gitmiyor bir yere.
Kader diyoruz sadece ve geçiyoruz evimize.

Onun başına gelenlerin sonucuysa senin kefaretin,
Evin değil o gittiğin, nezaretin.
Ama sonra gelmediği ziyaretin bedeli
Sana yaptığı cilve, sevgili ve terfi.

Bu benim kaderimse ne yazacaksın adıma,
Kalem tutuyorsun onca ay adım atmayıpta.
Bu yazın sıcağında küfür yalıyorsun ağzında.
Yakışmıyor sana, şu et bedenin kan ağlıyor hunharca.
Kazaya inanacak mısın cehennem harmanında?
Soruyorum; şu haliyle, her, kendini insan sanana.
Zorluyorum biraz daha inancım kalsın sana.

Ağlıyorum arkandan, ne olur beni gör.
Ölümümü seyrederken, bir duvar da ör.
Ya da sessiz kal, kafanı kuma göm.

Sen değil misin zengini fakir edipte
Yoksulu doyurup sonra kadeh vuran.
Aşıkları kavuşturup, aileleri ayıran.
Güçlüyü yaşayıp, çocukları öldüren.
Ölüleri diriltip, tanrıları var eden.

Kalktı artık son sefer, metrom bana yeter.
Şehrim ilham eder, bi’ kalem bi’ defter.
Süksem seni yok eder, bu naçiz bir kader.

Ama kader benim defterimde pek pis bir neşter.