Kaçma... Şiiri - Murat Ülkü

Kaçma,
Gel otur Karşıma,
Oturda anlatayım Sana
Aşkıyın ateşin de Yanarken
Soğuktan titrer gibi Durmayı...!

Ben kimseye kızmam, küsmem,
Aklımdan, fikrimden, kalbimden silerim.
Daha da konuşmam, sormam, merak etmem.
Ne kırar, ne dökerim, sessizce çeker giderim..

Saçımdaki akları, alnım da ki kırışıklıkları,
Ellerimdeki basıtları, kalbimdeki kırıkları da seviyorum.
Onlar var ya onlar, İnsan olmanın
Nişanesi onlar,
Ama bunlara sebep olanları asla unutmuyorum...

Her ne kadar sessizce silsem de seni içimden,
Hatıralar bir yara gibi kalbimde.
Sorma, merak etme demiştim belki,
Ama yine de bir yerlerde beni arıyor musun diye sormadan edemiyorum.

Benden geriye kalanları unutturmak için,
Yeni şehirlerde, yeni yüzlerde aradın mı beni?
Benim aksime, sen de yoruldun mu bu hasretten?
Yoksa bana sebep olduğun yaraları, yeni bir tenle mi sardın?

Sensizliğin rüzgarında savrulurken,
Yabancı bir şehirde, tanıdık bir koku arıyorum.
Sokak lambaları aydınlatıyor her gece
Ama içimdeki karanlığı yok edemiyor.
Q
Umutların son durağında beklerken seni,
Artık gelmeyeceğini biliyorum.
Sadece bir masal gibiydi bizim aşkımız,
Mutlu sonu olmayan, zamansız biten bir masal.
Q
Yüreğimdeki acı dinmiyor,
Gözlerimden yaşlar akmıyor artık.
Sadece sessiz bir çığlık var içimde,
Sana ulaşmayan, bana geri dönen.

Belki de en iyisiydi gitmen,
Böylece sensizliği de sevmeyi öğrendim.
Şimdi yalnızlığımın gölgesinde yürüyorum,
Ne kırgınım ne de kızgın.

Sadece bir hatıra olarak kalacaksın,
Ne zaman bir şarkı duysam,
Sanki sen söylüyormuş gibi gelecek,
Ve ben o şarkıyla tekrar tekrar seni seveceğim.

Ayrılığın getirdiği o derin boşlukta,
Kendimi bulmaya çalışıyorum.
Ne sen varsın yanımda, ne de eski ben.
Sadece bir hiçliğin ortasında duruyorum.

Zamanın silip süpürdüğü hatıralar,
Bir rüzgar gibi esip geçiyor kalbimden.
Her esişinde bir parça benden götürüyor,
Ve ben biraz daha azalıyorum.

Geriye dönüp baktığımda,
Koca bir enkaz görüyorum.
Seninle kurduğum hayallerin,
Paramparça olmuş birer yığını.

Şimdi yeni bir yolculuğa çıkıyorum,
Kendimle ve yalnızlığımla.
Belki de bu yolun sonunda,
Yeniden doğarım, yeniden filizlenirim.

Sana elveda demenin en zor yolu,
İçimdeki seni öldürmekmiş.
Her gün yeniden deniyorum,
Seni kalbimden tamamen silmeyi.

Belki de bu son nefesim, bu son sözüm.
Beni sana bağlayan bütün ipleri kesiyorum.
Artık ne sen varsın ne de ben varım.
Sadece bitmiş bir hikayenin külleri.

Gözlerimi kapatıp, son bir kez gülümsüyorum.
Bu hüzünlü vedaya, bu sessiz ayrılığa.
Artık ne bir yara var kalbimde, ne de bir iz.
Sadece seninle dolu boş bir sayfa.

Ve ben bu sayfayı yırtıp atıyorum,
Bir daha hiç okunmayacak bir şiir gibi.
Bitiyor her şey, susuyor her şey.
Ne bir başlangıç var ne de bir son.