Kaçış Şiiri - Zeynep Oruç

Yalnızlıktan korkanlar var bu dünyada
Sahi bir ceza mıdır..
Yoksa bu alevler içinde kendi dünyasına çiçek ekebilmek mi?
Acımasız beklenmediklere düşmekten kaçış zayıflık mıdır?
Yoksa düşme ihtimaline tamamen sırtını dönmek mi?
Bir çürük elma yeter bazen
Bütün bir meyve ormanını yakmaya
Meyvenin hiç var olmadığına inanmaya başlanır zamanla
Birilerinin eline ihtiyaç duymadan ayaklarını zemine işlemek delilik midir,
Yoksa dört yanına ne zaman patlayacağı belli olmayan bombalar kurmaktan kaçınmak mı?
Bir de kalabalık olup içerde yalnızlığı büyütmek var,
Ben onlardan biriyim.
Bu yüzdendir kim düşerse düşsün dallarımdan
Ardından 7 saniye bakar, sırtımı dönerim
Hiç var olmamış gibi..
Benim dünyamda güç budur
Zamanında elimi her bırakanda dünyalar yıktım
Buralara çok güç ulaştım
En dibi gördükçe bir tüy ekledim kanatlandım
Her gecenin sabahına son nefesimi düşledim
Buralara ait değilim ben dedim
Her adımımda kuvvetlendi bu istek
Çevreme her bakışımda bir derin nefes attım uçurumlarımdan
Sonra göğe baktım..
Kaldım oralarda
Bir gün yuvam olacak yerde
Bu elleri, bu ayakları, yüzü, nefesi
Leş dünyaya bıraktım.