Kaçıncı mevsim Şiiri - Emin Bekiroğlu

Bu üşüdüğüm kaçıncı yaz mevsimi,
Hazırlıksız yakalandığım kaçıncı yağmur?
Oysa gurbetin en kalabalık yerindeyim,
Bu yalnızlık ne yağmurdan, ne güneşten.

Duyamadığım bir anne sesi,
Oynayamadığım bir çocuk gülüşünden...
Açın kapıları, annem gelsin,
Çocuklar koşsun şu eşikten.

Mevsim yaz olsa, ne çıkar?
Yağmur yalandan ıslatsa saçlarımı,
Güneş yaksa hafif yanaklarımı,
Yürürüm kendi kalabalık yalnızlığımı.

Gün, saatleri teker teker sayar,
Yanımdan habersiz insanlar geçer,
Memleketime susamış bir bakışla,
İçimde özlem, içimde keder.

Bir türkü dolanır dudaklarımda,
Adı hasret, ezgisi yanık bir yara,
Dolanır memleketin yaylarında,
Çocukluğum koşar, düşer ara sıra.

Ne bir dost sesi erişir kulağıma,
Ne de tanıdık bir gülüş konar yanağıma,
Büyür içimde sessiz bir isyan,
Gurbetin orta yerinde, çakılı bir zaman.