Kabus Şiiri - Asya Yıldız

Bitmedi susuzluğu,
Dudakları çatlamış, perişan...
Dinmedi keskin ayrılık fırtınası
Sızlayan, kıvranan kalbinde.
Uykusuz gözler güneşin doğuşunu bekler,
Görünmez ufukta dingin, aşk dolu kaptan.

Başımı kaldırınca gördüm
Ve üzerimden geçti gitti mutluluk
Bulutlarla beraber.
Kuşlar çığlık çığlığa
Hasret döktüler üzerime,
Geçip gittiler.
Ne bir el kaldırdım...
Ne de eğip başımı kabullendim;
Hüznü buyur etmedim yüreğime.
Ardarda çırparak kanatlarını
İzlediler hiçbir zaman görünmeyen,
Ancak yolunu ezbere bildikleri
Hüzün kentinin yolunu.
Her aşk bu kentte gömülü...
Kara feraceli bulutlar
Hiç dinmeyen yağmurlar kazıyıp
Verir sessiz sedasız.
Dili kesilmiş gökgürültüsünün,
Şimşekler erimiş, ölüme mahkum.

Silkinip kalsam,
Uyanır mıyım bu kabustan?