Kâbus Şiiri - Adnan Deniz

Karanlık bir tünelin ortasında kalmış gibiyim. Geriye dönmem mümkün değil, ileriye de gidemem.Hem kimselerde yok burada, beni burda kim bıraktı.
Göz gözü görmüyor, gece desem değil, dışarıda
Sanki kuş cıvıltıları var gibi. Tünelin içi çok karanlık, sanki yarasalar cirit atıyor. Korkuyorum,
Çıkış yolum yok, Her tarafım insan çığlığı kaynıyor. İşim ne benim burda, acaba çıkış yolu var mı bu tünelin?
Hiç araç geçmez mi buralardan? Ya insan, hiç insan yaşamaz mı? Yoksa
Başka bir mekan mı burası?
Umutsuzluk ne kötü! Ne yapacağim ben şimdi. Hani bana öğüt verenler, hani umudunu kaybetme diyenler. Gördünüz işte, beni yalnız bıraktınız. Artık
Söylediklerinizin hiç anlamı yok. Yoksa bana yalan mı söylediniz?
Hayır, çıkmam lazım bu tünelden, karanlığı sevmem ben. Boncuk boncuk ter akıyor yüzümden
Bir güzel güneş ışığı vuruyor pencereme. Hay aksi
Kötü bir rüyaymış,yaşananlar. Bu karanlık tüneller mi? Onlar benim kabuslarımmış.