Kabullenmek Şiiri - Bedir Benek

İlk düşüşüm değil,
Ama bu sefer kalkamıyorum.

Bebeklik ninnilerimi hatırlamıyorum.
Ama çocukluk kahramanlarım aklımda.
İyiler, cengaverler ve peygamberler...
Güçsüzler başta, yeniliyorlar.
Kaybediyorlar kıymetlilerini.
Kimi sevdiğinden ayrı düşüyor,
Kimi tutsak oluyor,
Kimi gecenin köründe, balığın karnında.

İnsan ne ile yaşar, diye sormuşlar.
İnsan nesiz yaşayabilir, daha kolay olurdu.

Kabullenmek her şeyin ilacıdır, derler.
Oysa dert etmeden de çözülmez bir şey.
Bu ne yaman çelişkilerle doludur bilgelik.
Özgürlük istediğin zaman ölebilmektir.

Ha doğru, çocukluk kahramanlarım...
Yeniliyorlar hikayenin ortasında.
Ama vazgeçmiyorlar inandıkları her neyse.
Sonra bir şeyler oluyor:
Kör bilge ateşten havuzu hatırlıyor,
Kral rüya görüyor,
Yerden su çıkıyor,
Deniz ikiye bölünüyor,
Velhasıl bir şeyler oluyor.
Kazanıyor kahramanlar.
Ve mutlu oluyorlar
Sonsuza kadar
The end.

Kabullenmek her şeyin ilacıdır, derler.
Yenilgiyi kabullenebilirdim.
Defalarca yaptım.
Ama artık iyi olmamayı,
Hikayenin yanlış tarafında olmayı,
Aynalardan utanmayı,
Hiçbir şeyi değiştirememeyi,
Nasıl kabullenebilirim?

Adeta bir uçurumdan yuvarlanıyorum,
İlk düşüşüm değil,
Ama bu sefer kalkamıyorum.