Kabristan Şiiri - Musa Musaoğlu

Sokaklarda yürüyorum darma dağın şekilde,
Kime varıp soluklana cam acep,
Kimsem kalmadı ki bu Hayata,
Konuşunca dertlerimi yitirdiğim nerdesin,
Bir gülüşüyle içimdeki dertlerin hepsini alıp gömen nerdesin,
Sarıldığım zaman kendimi cennette hissettiğim nerdesin,
Etrafımda o kadar insan var gülüp eylenen neden eşlik edemiyorum,
Baksana nede mutlu oturuyorlar, bende öyle olacak mıyım? acep,
Yoksa şimdi olduğu gibi, kabristan da mezar taşımı sayacam.
Mutluluk neydi sahi unuttum,
Gülmek nasıl bir duyguydu unuttum, ama eminim ki güzel bir şey,
Ne ara bu kadar parçalandım,
Etrafımda o kadar insan olmasına rağmen,
Neden yalnızım,
Bu şehirde doğup büyüdüğüm aynı sokaklarda koşturduğum neden yardım etmiyorsun be hey insan.

İnsan demişken, insanlığa hasret kaldım,
Kendimce bir sayım yapayım diyorum soluğu kabristan'da buluyorum.

Gülüşüyle beni kendime getiren "ÖLDÜ"
konuşmasıyla beni kendine getiren "ÖLDÜ"
Bir sarılmayla her şeyi unutturan "ÖLDÜ"

Ne güzel demiş şair "ÖLMEYİ ÖZLEDİM ANNE YAŞMAK İSTERKEN DELİCESİNE"