Bakmaktan sararmış bir yaşlı pencere,
Mermeri aşınmış hüzünlü göz yaşlarından.
Ne aşklara, nefretlere şahit olmuş bir cefakâr pencere,
Çatlamış, kırılmış insanın celâlli ellerinden.
Yorulmuş, içi kararmış bir solgun pencere,
Ne çocuklar büyüttüm
uykusuzluk, kaygudur adları
Arkandan ne yaşlar döktüm
Atamadım köşeye anıları
Ne çocuklar geçti
O sokak, sesini duyuyorum, evet.
Bana attıkları bakışı duyuyorum.
Zerreler yüzüme çarpıyor, hissediyorum her çarpışı
Kor gibi bekler yanmayı sabrı taşarak
Dönüşür insanlık meşalesine parlayarak
Daim bekçisidir ilkelerin Türk genci
Durmadan yürütecek bu vatanı ileri
Demirden yumruğu, çelikten özü
Ellerim kelepçeli, kalbimde bir ateş
Yanıyor, yakıyor bedenimi
Daralıyor zaman yok mu bir kaçış
Bembeyaz yorganını çekmiş
Sararıp kırışmış elleriyle umay ana
Sanki güneş duruyor gitmemiş
Şeffaf duvardan bakınca yüzü apaçık hâlâ
Ninnisini söylüyor ürkütücü bir makamda
Kanlı kefenimin üstüne çıkmış gazilik beratım,
Bayrağımın üstüne geçmiş düşmanın hain başı,
Parlar tüfeğimin ucunda istikbalimin ak yıldızı,
Yakar, parçalar düşmanı al elbiseli hilalim.
Tatlı bir ölüm var gözlerinde.
Gönlü çeşmeli bir bahçe,
Sözleri o bahçedeki çiçekler.
Hayat kokan teni, toprak toprak...
İçinde bir çocuk var, neşe dolu.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!