Ne ektiysen onu biçip yazgı sandın.
"Kader, kader..." deyu nafile kızarsın.
Sen ki kor alevlerde yanmaz bir candın.
Ne diye cehenneminden yol kazarsın?
Kimsenin beni anladığı yok sofum.
Hoş, seni de anlayan olmamış hiç.
Al, götür beni buralardan sofum.
Varsın, kimse bizi anlamasın hiç.
Biz en iyisi birbirimizi anlamayalım.
Sen anlat, ben anlatayım, anlaşamayalım.
İçimde kıştan kalma birtakım mezar birikintileri vardı.
Güneş doğmaz, anneler doğurmaz, her yerde kargalar uçardı.
Göğü süsleyen ancak bahtımın renginden bir tutam buhardı.
Ardından soluğun değdi ufuklara, mevsim artık bahardı.
Ormana kış düşer, dert ise kağıda.
Mısralar, ayaklarımdan izdir.
Ölüm için bir şiir dönüşür ağıda.
O şiir, yüreğimde gizdir.
Issızken düşman sesi hoyratsa da
Çığlığım, kuştan tizdir.
şehir ıslak, güneş tepede.
besbelli ikisi de birbirine hasret.
biliyorlar fakat anlatmak yersiz.
güneş onu seyretmekle meşgul.
şehre kalırsa sözler değersiz.
sanılır ki şehrin sözü meçhul.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!