K ı y m e t s i z Şiiri - Gülşah Başol

Bay Kocayla yağmura tutulduk birgün
Yağmur bizi hunharca ıslatıyordu
Biz de ona acımadan, topuklayarak kaçtık

Beni sevmezdi
Kibirtaşına beni sevmediğini yazdırırsa hiç şaşmam...
Adil sevme kotası gibi bir şeyi vardı
Annesi, babası ve kardeşlerini kapsıyordu paketi
O yüzden ben ona hiç darılmadım...

Yağmurdan kaçan bir çift serçe gibi
uçuşarak gülüştük...
Elimi tutmazdı
Bay Koca'yla biz sevgili değildik...
Koluna girdim ben de
Sırılsıklam olmuş babetlerim kayıyordu
Sırnaşmayacak kadar gururlu
bir kedi geçti yanımdan
Utandım Bay Koca'ya sırnaştığımı sanmasından...

Yağmur o gün çok hüzünlüydü
-bir sürü toka gözlü kız döktü ayaklarımızın altına
Ben de gözyaşlarımla eşlik ettim...
Bay Koca ağlıyorum diye kızmadı bu sefer
Onun da yüzü ıslaktı
Toka gözlü kız yoktu gözünde ama
Zaten erkekler ağlamaz çokçası ağlatırlar...

Yağmur belli ki gülüşmemize içerledi...
Damlaların herbiri bağrından koptuğu annesine
-bizi şikayet etti...
Sucuk gibi ıslandık ama beni doğrayıp, dilimleyip
-sahanda pişirmesinden korkmadım,
Bay Koca kötüydü sadece, yamyam değildi...
Ülger de bir kaç şimşekle eşlik etti...
Ödümüz patladı bizim
-rögar kapağından akıp gitti ödümüz...

O benim onu sevmeyişime zaten gücenmezdi
Sık sık unuttuğu atkısı veya kaça alınmış olursa olsun
-ardına basmakta tereddüt etmediği ayakkabısı gibiydim

Ben onun
k ı y m e t s i z i y d i m...