Jeode... Şiiri - Hasan Belek 2

Seni bulmak, jeologların tartıştığı bir tesadüf değildi;
kainatın, en sabırlı çatlağına sızdırdığı bir lavdı sadece.

Sen yokken ben, unutulmuş bir lehçeydim, sözlükleri yakılmış,
anlamını sadece rüzgârın bildiği, kimsenin konuşmadığı.

Avuçlarım, içi boş birer istiridye kabuğu gibi dururdu,
incisini hangi okyanusa düşürdüğünü unutmuş.
Sonra sen geldin.

Gelişin, bir göktaşının atmosfere girişi gibi değildi, hayır;
daha sessiz, daha derinden.
İçimdeki tektonik levhaları hareket ettiren o milimetrik kayma gibi.

Sen, uykudaki bir fay hattını gıdıklayan ilk titreşimdin.
Ve seninle, ruhumun coğrafyası yeniden çizildi;
ufuklarımda hiç bilmediğim dağlar yükseldi,
en kurak vadilerimden nehirler geçti, tuzlu ve berrak.

Biz, yörüngeleri birbirine kilitlenmiş bir çift yıldız sistemi gibiyiz şimdi.
Aramızdaki çekim, fiziğin açıklayamadığı bir kanun.

Suskunluklarımız bile, sadece ikimizin çözebildiği bir hiyeroglif;
papirüslere değil, birbirimizin göz kapaklarına yazılmış.

Senin sesin, evrenin en ücra köşesinden gelen,
ama sadece benim duyabildiğim o arka plan ışıması.
Bu aşk, zamanı büküyor avucunun içinde.
Bizim takvimimiz jeolojik, saniyelerle ölçülmüyor.

Dün, bir kehribarın içindeki böcek gibi donmuş ve kusursuz,
yarın, daha doğmamış bir yıldızın göz kırpan ışığı.
Biz, şimdiki zamanın en güzel anomalisiyiz.

Gülüşün, en sert kayaları parçalayıp içindeki kristali çıkaran bir jeode.
Ve ben o jeodenin içinde, ışığa ilk kez çarpan o kristal tanesiyim.

Dokunuşun, kurşunu altına çeviren en kadim sır;
bedenimiz, bu simyanın gerçekleştiği kutsal bir pota.
Uyuduğunda seni izlemek,
bir arkeoloğun bin yıllık bir freske, nefesini tutarak bakması gibi.

Her bir kirpiğin, zamanın unuttuğu bir medeniyetin son kalıntısı.
Ve ben o medeniyetin, yaşayan tek vatandaşı.
Unutma,
bu bir şiir değil, bir varoluş haritası.

Merkez üssü sensin.
Ve adın,
benim tek anadilim...

Hasan Belek
01 08 2019
Altınkum