İzmit Ve Sen Şiiri - Bahadır Boranlı

İzmit ve sen; Efsunlu güzeli bu gizemli şehrin
Sen varsın her köşesinde anbean
Her hâlin tavrınla ikliminde
Ne zaman baksam gece ve gündüzünde
Her sokak başında sen varsın.
Dört mevsim çiçek açarsın; ellerin hanımeli,
Dudakların gonca,
Saçların sümbül kokar salınınca.
Teninde yasemin, orkide zarafetin
Dört mevsim çiçek açar güzelliğin
Cadde, sokak, balkon, bahçelerde.
Seninle çiçek açar bu şehir,
Çiçek açar en kuytu köşelerde.

Kurşuni bulutlar dolaşır bakışlarında
Yağmur olur kirpiklerinden süzülür
Sessiz sedasız dökülür gözyaşların
Sessiz sedasız şehre yağmur yağar
Sessiz sedasız ağlar bu şehir
Kimseler duymaz yağan yağmuru,
Sen ağlarsın, ben ağlarım, İzmit ağlar
Kimseler duymaz ağladığımızı.

Dudaklarının kızıllığı tutuşturur
Gün batımı ufuklarını İzmit’in
Sevdan kor gibi düşer yüreğime
Elinde kızıl bir gonca,
Yüzünde mutlu bir tebessüm,
Mutluyken gözünde yaşlarla gülersin.
Gülüşün bu şehrin neşeli pandemisi,
El ele tüm sevenlere mutluluk dilersin.

İzmit'in limanına gemiler yanaşır.
Bekleşir sırasını huzurlu koy’unda,
Karaya hasret kaptanı tayfası,
Yükü ağır yorgun gemiler,
Senin de gönlünün limanında,
Köşe kapma derdinde âşıkların.
Ben de beklerim,
Elimde sedeften inciler,
Vurgun yemiş denizinden çıkar,
Kollarına düşerim.

Gecesi olmaz İzmit'in
Işıl ışıl körfez ışıkları, sularında yakamoz
Balıkçı tekneleri rızık peşinde
İzmit uyumaz ışıklar sönmez
Seven sevdiğinin derdinde
İşçisi, balıkçısı, martısı uyumaz,
Sen uyumazsın ben uyumam
Denizle mehtabın, yol ile yolcunun
Sahille dalgaların sohbeti bitmez.
Bitmez gülüşlerin, iç çekişlerin
Ellerimde ellerin, bir an susup
Sonra “Bak şimdi.” deyişlerin
Bitmez.
Seninle bu şehirde yaşamaya
Gece gündüz değil, bir ömür yetmez.

Sevgili eşim Hatice hanımefendiye