İzmir’e Yazdığım Emekçi Şiir…

Hasretine kadri kahır düşen ben
Sabahında uykusuna uçkur bağlamış işçilerini özledim
Ben bu saatlerde sokaklar boş bilirdim
Magirus şoförleri uykuda derdim
Yollar boş bereket uykuya karanlık derdim
Şair Eşref Bulvarı yalnız bilirdim
Saatler sabahın altsına üç dakika var
Güneşin ışıklarıyla bir ben kucaklaşacaktım
Ne bilirdim işçi adam benden önce kalkar
Bir ben kasket takardım bir ben bıyık bırakırdım
Ne bilirdim emekçi adam benden önce yaşar
On dördümde tanıştım onlarla
Bir defa daha emeğin ne denli zor
Ekmeğin ne denli müşkülat olduğunu bildim
On dördümden beri işçilik ederim
Bir yandan şairlik ederim
Şairlikte bir işçilik
Şairlikte bir emekçilik
Şair sabah erken kakmalı
Çıkmalı dolaşmalı seni
İşçilerle oturmalı
Çocuklarla konuşmalı
Sabahçı kahvelerine inmeli
Çayını küçük bardaktan içmeli
En ucuz lokantada ekmek yemeli
Hatta yememeli
Elleri nasır tutmalı ki
Haklı olanı emekçiyi yazmalı
Sömürülene sözcü olmalı
Ben bir ben sanırdım gece uyku bozanı
On dördümde tanıştım emekçiyle
Ben kadar kasket takıyorlardı
Elleri mağrur, hayatı kırbaç
Ekmeği zor gelen tezat
Alın teri doyuruyor birden fazla boğaz
Ey emekçi
Namı değer saygın insan
Hayat yolculuğunda düştüğün liman
Gösterdiğin bu mukaddes iman
Halkın içindeki büyük insan…

Ben hiç böyle bilmezdim seni
Hiç kimsede böyle bilmedi seni
Niceleri yanında oldular
Sözlüklerde duyduklarını yazdılar
Hiç biri senin gibi yaşamadılar
Ey değerli büyük insan
On dördümde tanıdım seni
On dördümden buyanı işçilik ederim senin gibi
Allında ki tere imrendim
Ekmeğinde ki tatlı emeğe imrendim
Gülümsemesini bilen dile imrendim
On dördünden buyanı sözcülük ederim
Selam olsun size kalemimden
Benim dilim hak-i mahiyet
Taparsam eyer yalana nede büyük ihanet…
Laik olur bin türlü musibet…