İzabel Şiiri - Doğan Ümit Aksel

Eyfel’e çok yakın bir oteldeyim
Çanlar yorgun argın haykırıyordu
Bitkin bir fahişe yorgun yollarda
Aşka küskün sessiz hep yürüyordu

Yabancı yatağı bitmez geceyi
Bıkmadan yıllardır paylaşıyordu
Nefret ediyordu böyle yaşamdan
Bitmez zülme karşı baş koyuyordu

Kötü yolmuş onunki hem de günahmış
Çıkmasa o işe aç kalıyordu
Suçlu ben mi yoksa toplumumuz mu
Korku dolu gözlerle hep soruyordu

Sevgi uzak hayvani düşüncelerden
Sevdiğinle sevişerek yatılan
Yaşamak kötülükleri bilmeden
İzabel bunları hiç bilmiyordu