İz düşümü Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Zaman geçer,
sessizliğin kıyısında bekler bir gölge.
Ne senindir tam anlamıyla,
ne de kaybolur içinden.

Bir çocuk ağlar içimde,
sesi yankı olur duvarlarımda.
Kimse duymaz,
yalnızlık bazen duymamaktır kendini bile.

Geceler uzun değil,
biz kısayız bekleyişe.
Bir yıldız düşer ansızın,
adı varoluş olur bir dua gibi.

İçimde yürürüm…
yol ben, iz ben, sancı ben.
Kendime dokunmak isterim
bir zaman çukurunda.

Bütün saatler susar,
bir tek yüreğim konuşur:
"Ey kalbim,
bu acı hangi zamandan kaldı?"

Ne ben geçebildim kendimden,
ne zaman benden vazgeçti.
Var olmak,
bazen yoklukla yüzleşmektir en derininden