İz bırakma Şiiri - Jale Keskin

1980 kışı idi her gün mü yağmur yağardı! yağardı..

Ayaklarım geri geri giderdi
Yağmur hızlımı yavaş mı yağıyordu aldırmazdım.
Sucuk gibi ıslanır da üşüdüğümü anlamazdım.
İşte şu köşeden çıkacak burdan gelir
Konuşmasın isterse sadece yürüsün yanımda!
Gülümser di belki!
Yeterdi...

Henüz 16 yaşında idim.
Karmaşık duygular kafamı meşgul ederken bedenim yorgun,
annemin istekleri ile dolar taşardı..
Çamaşırlar asılsın, yemeğin altını kıs ütülerde iz bırakma..!
Ya gençlik, ya aşk, ya kalbim
Onda da iz kalmasın değil mi anne!

Boşver!
Zaten hiç gelmedi ki..
Ve hiç gelmedi!
Hiç!

Aralık 2020
İçimdeki çocuk ağlıyor...

Jale Keskin