İyi ki Doğdun Şiiri - Yusuf Özdumanlar

Yıllar öncesiydi kaderime,
En güzel kurdeleyi sen taktın.
Yolumuzun kesiştiği yerde,
Gözlerime ruhunu tattırdın.
Sabahın sessiz uyanışı kadar,
Nâzenin ve dokunaklıydı zaman,
Çünkü içinde sen vardın.

Ben bilmezdim böyle havalarda,
Sensizliğin dağ tepe şekillendiği her nefesimde,
Böylesine üşümeyi, çaresizliği.
Masamın her köşesinde bir ümitsiz sancı beklemekte,
Dağlar gönlüme hasretini bir bir işlemekte.
Bir asmalı bahçede sırt verdim ulu bir çınara,
Hislerim seni gizledi sonsuz bir pınara.
Gözlerimde beni yok gören, tanıyan,
Bırakmadı beni gözlerinde bulduğum âşiyan.
Belki hayatımda ilk kez gördüm bulutları,
Belki ilk kez havalandı gönlümün kuşları,
Bekledim her saniyede bir ömür boyunca,
Bekledim gecelerce, gölgeler tozlandı,
Bekledim, sensiz dünyamın renkleri yaşlandı.

Bak ebediyetten gelen bir sadâ kulaklarımda,
Senden gayrısını görmediğim hayatım ardımda.
Ellerimden tutmuş bir çocuk hevesli hevesli,
Kuşatmış dünyayı yüreğindeki yıldızların nesli.
Ne de olsa hâlâ aynı gökyüzünü paylaşıyoruz.
Ne de olsa denizleri her görüşünde,
Bir imkansızın ufkuna karışıyoruz.
Ne de olsa yıllar önce bir bahar doğdu,
Sararmış, kurumuş yapraklarımın üstünde.
Ne de olsa ellerin gökyüzünü buldu,
Yıllar önce doğdun sıcak bir güne,
Kuşlar yanağına taze bir yıldız kondurdu.

Şimdi yıldızlara sorup bulsam belki seni,
Gonca güller ile sarıp sarmalarım sesini.
Şimdi karşımda görsem seni,
Dayanamam.
Yüreğime kaç derin yara açsam da
Kaçamam.
İlk defa seninle doğdu çiçeklerim,
Son kez seninle solacak.
Affet fırtınalar takıldı,
Prangalar gibi bileklerime.
Affet karanlıklar satıldı,
Sütten ak dileklerime.
Yine de sen hasretinle bile,
Doğdun ay gibi zemheri geceme.
Bundandır geceye sevdam benim,
Bundandır,
İsterim ki ay ışığı mezar taşımda parlasın,
Toprağımda bile senin sevgin canlansın.