İyi Değilim. Şiiri - Şiir Sayesi

Keşke…
Keşke inandığım yerden vurmasaydın beni,
Yaralarım zaten karanlığa alışkındı ama
Güvendiğim ışığın söndüğünü görmek
İçimdeki en sessiz geceyi bile çaresiz bıraktı.

Elimdeki kalem…
Hep iyi olanları yazsın isterdim,
Gülüşleri, masumlukları, unuttukça ısıtan anıları…
Ama sayfalarımda birikti
Silmem gereken “iyi sandıklarım”.
Her satırda biraz daha eksildi
İnandığım insan, sevindiğim dünya.

Soruyorlar hâlâ: “İyi misin?” diye…
Ne diyeceğim?
Her “iyiyim” dediğimde bir yalanın ağırlığı
Dağ gibi çöküyor omuzlarıma.
O yalanın vebalini
Yine ben taşıyorum,
Yine ben yanıyorum.

Gözlerim Gördükleriyle duyduklarını
hiç barıştıramadı.
Kulaklarım masallara kandı,
Gözlerim gerçeği bağırdı.
O günden bu yana anladım:
İyi olan her şey son bulur ,
Ve iyilik, iyi kalmaya çalışanların yüreğinde
En hızlı tükenen şeymiş meğer.

İyi değilim,
Yollarımın her köşesi bir çıkmaz,
Umuda benzeyen her karartı bir akıl çelmesiydi.
İnandıklarımın içi boş,
Güvendiklerimin kalbi taş,
Sırtımdaki izler ise
Dost sandıklarımın paslı bıçaklarıyla dolu.

Ve hâlâ sorabiliyor musun bana
“İyi misin?” diye?
Sorma…
Bu sorunun cevabı yok bende.
Sorma…
Çünkü suskunluğumun bile yarası var artık.

İyi değilim…
Ve belki de
İyi olmaya en çok yaklaştığım an,
Bunu ilk kez açıkça söyleyebildiğim anda bile
İyi değilim…