İyi biriydim Şiiri - Mucize Kartal

İyi Biriydim Ben

Ölene kadar
yalnız yaşamayı tercih edecek kadar
incittiniz beni.

Bir ömrü tek başıma yürümek,
susarak,
kendi gölgeme sığınarak…
işte bu, sizin mirasınız bana.

Oysa,
iyi biriydim ben.
Kalbimde kuşlar öterdi,
bir gülüşümle bahar açardı dallar.
Kimseyi kırmaz,
kimseye taş atmazdım.
Biraz ürkek,
biraz sessiz,
ama tertemizdim.

Benim tek suçum
sevmekti belki,
biraz fazla inanmak,
biraz fazla güvenmek,
biraz fazla “insan” sanmaktı sizi.

Sonra,
kelimeleriniz bıçak oldu,
gözleriniz duvar,
elleriniz soğuk zincir.
Ve ben öğrendim:
iyi olmak,
her zaman korunmaya yetmezmiş.

Artık kimseye açmam kapımı.
Yalnızlığın sessizliğinde
bir ev kurdum kendime,
duvarları suskunluk,
pencereleri umut kırıklarıyla örülü.

Belki dışarıdan bakınca
bir kaya gibi görünürüm,
sert, hareketsiz…
Ama bilirsiniz,
kayalar bile içlerinde
bin yıllık sular saklar.

Ben de saklıyorum,
hiç kimseye vermediğim
o incinmiş çocuğu.
Hâlâ saf, hâlâ inanmak isteyen,
ama sonsuza dek susturulmuş.

Ölene kadar yalnız yaşamayı
seçtim artık.
Çünkü kalabalıkların ortasında
bir kez daha yaralanmaktansa,
sessizlikte iyileşmeyen bir yara olmak
daha kolay geliyor bana.

Ve yine de,
tüm bu kırgınlığın içinde
kendime fısıldarım bazen:
“İyi biriydim ben.”

Belki de bu yüzden
dünyanın ağırlığını taşıyamadım

Söz : Mucize