İsyanların Koynunda Hayata Küstüm

Köhne yalnızlılara düşmüş yüreğim
Sesinin gizinde saklı sanki sabahın kokusu
Ağlayışlara sordum ömrümün esaretini
Solan bir gülden seni,
Biten bir günden bizi
Ve anladım ki hayat bitiriyor sevgimizi...

Perdelerin is kokusu,
Çarşafların kan kokusu,
Şiirlerin en namussuzunu hissedip
Kıvılcımı bile gördü kör gözlerimin hasret tortusu...

Her ana bitmeye tükenmeye kurulu sanki sattler
Dönüşü olmayan bir yola sapmış orospuluk
Kaybedipte dönmeyi bilenlerle beraber
Geceyi bile çizdi yüreğimi çizen trenler...

Yalancı ayrılıklarla sarsıldı ömrüm
Şu zavallı gözlerimle
Anıların en kahpesinin bile nasıl silindiğini gördüm.
Sadık bir acıya sahip artık ömrüm
Gönlüm seni aramıyor artık
Yaşarken ölmeye değil de,
Ben,ölmeden gömülmeye küsüm...