İsyanın Gözyaşları Şiiri - Osman Öğütlü

İsyanın Gözyaşları”

Karanlığın ortasında tek başıma kaldım,
Ne bir ses var, ne de dokunacak bir el.
Güvendiğim dağlar çoktan yıkıldı,
Altında ben kaldım, altında umutlarım ezildi.

Bir bakışla başladı her şey,
Bir sözle bitti bütün hayaller.
Kalbimden koparılan her parça
Şimdi geceyi yaralayan çığlıklara dönüştü.

Gözlerim kan çanağı gibi,
Uykularım paramparça.
Yastığa başımı koysam da,
Aklımda hep o ihanetin yankısı var.

Yoruldum kankam…
Taşımaktan, susmaktan, katlanmaktan.
Her sustuğumda biraz daha yanmışım,
Her dayandığımda biraz daha yıkılmışım.

İsyanım göklere değil,
İsyanım kendime aslında.
Nasıl inandım, nasıl kandım,
Nasıl tuttum da kalbimi bile bile ateşe attım?

Sokak lambaları bile acımı biliyor,
Gece yarısı yollarda yürürken gölgem bana bakıp susuyor.
Bir tek sigaram konuşuyor yanımda,
O da her nefeste ömrümden bir parça çalıyor.

Kırgınım…
Ama sadece bana bunu yapana değil,
Benim hâlâ affedecek kadar saf kalan yanım var ya,
İşte ona kırgınım en çok.

Şimdi bu satırları okuyan olursa,
Bil ki bu sözler kalemin değil, kanın izidir.
Her harfi bir yaradır, her dizesi bir feryat,
Ve her feryadın sonunda boğazımda düğümlenen bir hıçkırık var.

Ama bilsin dünya:
Ben düşsem de kalkarım,
Kırılsam da parçalarımı toplarım.
Çünkü isyan bile bazen,
Ayağa kalkmanın tek yoludur.