İsyanı Feryâd - Nisyân II

Yandım…
Ateşi benden sor, küllerin sırrını benden,
Geceyi bölen o uğultulu feryâdı benden.
Ben ki, aşkın eşiğinde diz çökmüş bir fâniydim,
Sen gelince, tanrılar bile secdeyi unuttu,
Göğün kapıları çatırdadı isminin ağırlığıyla.
*
Bir rüzgâr esti adından;
Kopan kıyamet, benim içimdeydi, dışımda değil.
Dizlerimin bağı çözülürken anladım:
İsyanım sana değil, sensizliğin cellât yüzünedir.
*
Ey gözleriyle tufanlara fetva veren güzel!
Bir bakışınla Nuh’un gemisini karaya oturtursun.
Benim yüreğime dokunsan, kırk gün değil;
Kırk ömür bile dinmez bu taşkın.
*
Sana varmak için kaç kez sürgün ettim kaderimi?
Hangi dağa tırmandım, hangi uçuruma düştüm,
Kaç kez ölümü aldım yanıma yoldaş diye?
Bilmiyorum…
Ama ne vakit adını anarsam,
Melekler bile sustu, suskunluğumdan ders alır oldu.
*
Ne isyanım göğe, ne feryadım yere;
Benim ateşimi büyüten, senden önceki karanlıktır.
Sen geldin de karanlık perde perde çözüldü,
Ben eski yaralarımdan tanıdım ışığının sesini.
*
Ey gönlümün görünmez mabedi…
Yemin olsun, bir kez daha çağırsa kader seni benden,
Ben yine yürürüm ateşin üstünde;
Dökülen her külde adını çoğaltırım.
*
Zira sen, kalbimde saklı duran,
Son sözün ilk harfisin.
Ve ben…
Senin feryadına yazılmış bir isyanın,
Sonsuz Mısra'sıyım.
*
Gel…
Dursun bu yangın, çöksün bu çığlık,
Göğe bir perde daha gerilsin istersen…
Yeter ki bir kez tut elimden,
Ben bütün evreni sustururum;
İSYANI - FERYÂD dediğin o tek nefes için!
.*
Yazan: SagirZadeOzaN ✍️
10 Haziran 2025