Istırap Şiiri - Zeynep Oruç

Böyle devam edemem.
Zihnimde sürünürken yakan düşüncelerimle,
En ihtişamlı anlarda dahi uzaklara dalan gözlerimle...
Kendime kendimden bir düşman yetiştirdim.
Bu herkesten önce kendi ahımla yaşamak gibi,
Yaşamak denilebilir mi ki?
Gülümsemem gereken anlarım var.
Ama uzanan şey dudak kenarlarımdan ziyade,
Uzağın da uzağına uzanan ellerim oldu.
Hiç kimse .. kurtar beni...
Beni anılarımın, geleceğimin, şimdinin ardında bırak.
Gitmem gerek
Herkesten, her şeyden, en çok da kendimden
Koru beni,
Kendimi bulmaktan koru,
Kaybolmaktan koru,
Yok olmaktan ve var olmaktan koru...