İşte! Hala Soğuk ellerim

hiçbir şeye benzemiyor seni bırakıp gitmek
terkederken son yaprak,
baharın ihtiyar yüzlü dalını
-nasıl süzülürse- süzülür gözlerim yanaklarıma

işte! hala soğuk ellerim
vedanın soğuğu sinmiş seni uğurlarken
ellerim; yürekyaşım, sırdaşım

bir tutam saçın takılı aklıma
hani! terlerken düşmüştü ya
-sıkıntı mı üzüntü mü, dökülürken
sırılsıklam- alnına…

yoruyorum kendimi, tutmuyor
neyi koysam yerine sensizliğin –hiç-
hiçbir kelimeye sığmıyor bu halsizliğim
ki gürül gürül akarken yüreğimde bir nehir

işte! hala titriyor dudağımın kenarı
-ilk sıcağı yitik- son öpüşün ayazı
dudağım; yüreğimin mührü, dilime kelepçe

hiç, bir ömrü kemiriyor –ömür aşk değil mi? -
kaldırın bir zahmet, penceremden artık baharları
üstelik dal da kırık, şakımıyor aşina serçesi
-silin çatlayan camları– silinsin bu hüzün manzarası

her gördüğüm paramparça –ne çıkar-
mevsim bahar olsa, yaz olsa; oysa
fideydi avuçlarımda çürüyen umut
-öldü anılar- gömdüm, yangın artığı bir an’a