İste Annem Şiiri - Murat Tufan

İlk hareketini sen hissetin,
İlk nefesi yanındaydı
El kadardı…
El kadar bir canlı beden.
Nasıl olurda buyur, adama dönüşür
Kaç gece ağlar,
Geceyi yırtarcasına,
Kaç sabahı uyumadan, görür
Kaç kere düşer, adım atma çabaların da
Ve yine; kaç kere düşer, hayat yokuşunda
Sen öğretmiş olsan da;
Bırak yürümeyi, deli koşmayı da
Yine kim bilir; kaç kere gelir kuçağına.
Ya dizinde yara; ya gönlünde kara
Bir damla göz yaşı dökse,
Gönlünde olmaz mı; bin damla sağnak.
Tüm duanı, kendine bir şey istemeden
Katmadın mı yoluna.
Kaç kere tekrarladı dilin,
Ona gelen bana gelsin; kaç kere dedin
Kaç sevdiğinden, kaç renginden hayatın
Kaç heyecanından, kaç senin olandan
Benden önce ‘O’ olsun;
‘O’ gülsün diye vazgeçtin.
Bilirim; sen ne ettiğin duaların yerine dua,
Ne fedakarlığına, takdir beklersin.
Bilirim; dönse de yıllar öncenin el kadarı
Bugünün senin eserin; koca adamı
Bir gecede sırtını sana,
Sen; o kocaman yüreğinle, aynı gecede
Bin dua edersin, tüm iyilikler onun olsun diye.
İşte oldu annem; adamda oldu büyüttüğün.
Hala, bir elinde hissetmeli elini;
‘O’ koca adam dediğin.
Ve sen; yüreğini koyduğun için
Büyüdüğüm yola,
Sen kadar olmasa da, büyük bir yürek yetiştirdin.
Şimdi sen söle; benim için tüm vazgeçtiğini.
Bilirim senin tek istediğin; iyiliğim
Ama bunu oğlun istiyor; o büyüttüğün
‘O’ seni hiç kırmadı; her şeyi istedi hergün.
Sende, ‘O’ ndan isteki kırılmasın.
İste annem; ne getiriyim ayaklarına, ne seriyim