Yirmi beş yıldır doğan her güneşle ufukta gözler umut trenini
Trenlerin unutup gelmediği bilinmez diyarların bir istasyon görevlisi
Yirmi beş yıldır hergün aynı elbisenin içinde renksiz yakıcı sessizliği
Şakakları artık gri avurtları ise mezar derinliği
Gözleri öksüz kalmış çocukların çaresizliği
Yağmurda çatısından su alır dört duvarlı evi
Soyu sopu gelmişi geçmişi çoluğu çocuğu yaşam hep çileli
Gönlümün maviliği gitmesin gökyüzünden
Kuşların gülücüğü eksilmesin yüzünden
Kar yağsada bu sessiz vadiye, gün bitmesin
Yapraklar üşüse de, çiçekler üşümesin
Devamını Oku
Kuşların gülücüğü eksilmesin yüzünden
Kar yağsada bu sessiz vadiye, gün bitmesin
Yapraklar üşüse de, çiçekler üşümesin