İstanbuluz Şiiri - Muhammet Öztürk 2

Ve sabahın körü, saat geçiyordu
Mavi gündüzün beşi…
Seni göremediğim bir sabah daha doğdu.
Fakat güneş küs uyandı bu sefer,
Neye habercidir, bilmem…
Günlerim kadar bir aydınlık, bir karanlık.
Tuanam…
Neredesin? Gel artık.

İçimdeki diğer aşkları
Nasıl olur da,
Nasıl olur da kül edersin?
Güneş ile yeşilin arasında saçların…
Öyle ulan, öyle ki:
"Sevdam" der, adını sen koyardım.

Şu şiirde adı geçen seni
Ben nelere, ne hayallere kurardım.
Ve gün gelecek…
Ve unutulduğumda…
Ve sen, benimle yan yana toprakta…
Ve bu şiir, başka bir aşığa okunduğunda…
Ve İstanbul’un güneşi toprağıma gölge düşürürse—

O zaman ben sana ihanet ettim.
O zaman, nasıl olur da güneşinde yanmazdım?
Sana ihanetin adını haram kılar,
Öyle işte…
Öyle İstanbul’um olurdun.

Ve sen başkasın, Tuanam.
Benim uykumu bana helal etmeyecek kadar
Tatlı bir acı…
Ama bir o kadar da
İstanbul’um.

İşte o’sun.
İşte sen ve ben—
İstanbuluz.