İstanbul'um Şiiri - Sinan Karakaş

Bir şehri seyrettim ki, muhteşem mi muhteşem,
O'nu her seyrettikçe, yüzüme gelir neşe’m,

Sanki bir kitaptı o, sayfa sayfa okunan,
Geçmişten geleceğe, ilmik ilmik dokunan,

Hiç bir değer biçilmez, akan kanlardan başka,
O'nu görmeyen gözler, nasıl düşerler aşka,

İnanan, inanmayan, bir potada erirdi,
Hoş görülü insanlar, burada yetişirdi,

Arayanlar buldular, kendilerine istan,
Buldukları dünyanın, merkezi bir gülistan,

O bir efsane şehir, büyülüyor herkesi,
Çekim gücü çok güçlü, o dünyanın merkezi,

O'na âşık olmuşum, o benim İstanbul’um,
Allah'tan sonra yalnız, İstanbul'uma kulum,

O gönüller şehridir, barındırır herkesi,
Bağrında huzur bulmuş, Türk’ü, Kürt’ü, Çerkez’i,

Kıtaların üstünde, sanki barış sözcüsü,
Tartıya vurulamaz, olmaz o'nun ölçüsü,

Doğusu ve batısı, güneyi ve kuzeyi,
O'nu gören insanlar, öğrenirler sevmeyi,

O'na derim her zaman, İstanbul, İstanbul’um,
Her nereye bakarsam, kesişir o'na yolum,

O yaşayan bir şehir, sonsuza kadar diri,
O'nda asla barınmaz, dışarı atar kiri,

İstanbul kadar güzel, yalnızca İstanbul var,
Bir taşına denk gelmez, dünyada başka diyar,

Havralar, Kiliseler, Cem Evleri, Camiler,
Neşvünema bulurlar, elbet o'nda fikirler,

Yirmi birinci asrın, içinde yaşasak da,
Kıyamete dek kalır, İstanbul hep ayakta,

Ben seni seviyorum, sevgimi eyle kabul,
Senden başka olamaz, sen sevgilim İstanbul.