İstanbul Tutuşur Şiiri - Kenan Ziya Akbaba

Ayakları büzülmüş bu şehirde
Nemli duvarlara yaslanır çocuklar
Martı çığlıklarının gölgesinde
Bu şehir inler sessizce

— Kalk, bak!..

Omuzlarını eğmiş yedi tepe
Geceleri usulca süzülür Boğaz’dan
Yürür düşünceler Galata’dan Üsküdar’a
Kekeme adımlar, bir ileri bir geri
Bu şehri bir kor sarar
İçinde yanan yüreklerden

Ter sinmiş vapur iskelelerine
Yoksulluğun başı eğik Beşiktaş’ta
Sabaha varmaz umutları
Bu şehir kıvranır

İçin için..............

Çatısı neden çöker bir şehrin?
Saçaklarından sarkar gözyaşları

Umuda bir çığlık sal
Yüreğinin kıyı köşesinden
Bu şehir filizlenmeli yeniden

Bakma gözlerime!
Öyle, Karaköy’ün gri sisinden

Biz dalgalar gibiyiz!

Bir göz parlar
Kız Kulesi'nin aynasında
Pınar gibi duru, ışıltılı

Yükseliyor, yükseliyor

Sonra daha parlak yayılıyor içime
Aydınlanıyor, ışıyor bu şehir
Çatılarında güneşi dans ettir!
Gülümseyen ellerinle sar
Ayı bırak uyuyan çocukların yüzüne

Dar sokaklarında
Saklı sevdalar serp
Güleç yüzlü

Yoksa yüreğimde paslı bir hüzün büyür
Çamlıca’dan kopar rüzgâr
Gece, Haliç gibi karanlık olur
Yok olur “Eylül”
Günsüz kalırım
Ömür akarken
Kapalıçarşı’da aynalar susar

İstanbul tutuşur!....................